Menopauza występuje między 42 a 52 rokiem życia kobiety, jej naturalne zakończenie cyklu menstruacyjnego rozpoczyna się stopniowym obniżaniem poziomu estrogenu, żeńskiego hormonu płciowego, który wytwarzany jest głównie przez jajniki. Następnie tę rolę przejmują nadnercza, wówczas u zdrowej kobiety menopauza przebiega łagodnie, a bywa też, że bezobjawowo. Jednak w przypadku braku równowagi w tych przemianach organizmu, pojawiają się różne i uciążliwe objawy, takie jak: uderzenia gorąca, rozdrażnienie, poty nocne, bezsenność, nerwowość, stany depresyjne, skurcze nóg, skłonność do krwiaków i żylaków. Zaburzenia procesu przekwitania mijają po kilku miesiącach lub po roku.

Standardowe leczenie opiera się na podawaniu estrogenów, jednakże wykazano, że uzupełnianie jego poziomu lekami niesie za sobą ryzyko wystąpienia zaburzeń chorobowych, np. raka piersi, macicy czy wątroby, a ponadto wraz z przyjmowaniem estrogenu  z zewnątrz, zostaje ograniczona zdolność nadnerczy do wytwarzania tego hormonu. Potencjał i możliwości nadnerczy wspierają inne bezpieczne metody, między innymi dieta, w której występują zarodki pszenne, fasolka mung i jej kiełki, fasolka szparagowa, wodorosty, spirulina, proso, czarna fasola, tofu, jęczmień oraz nasiona sezamu, szczególnie czarnego sezamu. Ponadto, z powodu obniżonego wchłaniania wapnia, istotna jest odpowiednia ilość witaminy D i magnezu. Bardzo ważne są witaminy E, B kompleks, C i A. Wyjątkowo pomocny jest udział ziół. Spośród wielu wyróżnia się czerwona koniczyna.

Czerwona koniczyna to rodzaj rośliny z rodziny motylkowatych, należy do niej 300 gatunków rosnących w Europie, Azji, Ameryce, Australii i w górskich rejonach Afryki. Większość gatunków, to cenne rośliny pastewne o wysokiej zawartości białka, wśród nich najważniejsze to: koniczyna białoróżowa, czyli szwedzka, którą wprowadzono do uprawy w miasteczku Alsik w Szwecji, stosowana tam jako środek przeciwzapalny, przeciwbólowy, przeczyszczający, a także przy dusznicy bolesnej i bólach mięśniowych. Następnie  koniczyna biała, wprowadzona do uprawy w XVI wieku w Holandii, potem w Anglii i innych krajach europejskich. Obecnie uprawiana jest w Kanadzie i Nowej Zelandii, stosowana w przeziębieniach, gruźlicy płuc, podagrze, zatruciach, chorobach kobiecych. Choć w lecznictwie wykorzystuje się kilka gatunków, to jednak powszechnie uprawiana jest koniczyna czerwona. Jej uprawa ma swój początek w XIV wieku na terenie północnych Włoch. Stamtąd rozprzestrzeniła się do Holandii, Francji, Anglii i innych krajów. W jej kwiatach wykryto glikozydy, trifolinę i izotrifolinę, barwniki flawonowe, olejek eteryczny, tłuszcze, żywice, kwasy organiczne i karoten. Roślina ta zawiera tak ważne dla nas fitoestrogeny, a w nich główne związki czynne: genisteina, daidzeina, biochanina A, formononetyna oraz kwercetyna. W kiełkach koniczyny czerwonej głównym fitoestrogenem jest kumesterol, pozostałe składniki występowały w nieco mniejszych ilościach.

Badania wykazały, że związki zawarte w koniczynie czerwonej łagodzą objawy menopauzy, wpływają korzystnie na działanie przeciwutleniające i przeciwnowotworowe, wspomagają pracę układu krążenia, co więcej, mogą stabilizować poziom glukozy we krwi oraz lipidów.

Teresa Jaroszyńska
Ekspertka Holistic Polska
Prowadzi bezpłatne konsultacje w ramach Ekspertlinii Holistic: 572 312 127

Źródła:

1/ „Rośliny lecznicze i bogate w witaminy”- Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne                       
2/ „Odżywianie dla zdrowia” – Paul Pitchford                                                                                    
3/  Zastosowanie Roślin Leczniczych w menopauzie http://www.postepyfitoterapii.pl
4/ https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/term=red+clover+in+menopause